Polish-Cabarets-Fans

Przestąpiwszy próg damskiej ubikacji, Ania stanęła przed pozornie zwyczajnym, ale czyniącym trudności osobie w jej stanie wyborem. Naprzeciw niej znajdowały się trzy pary drzwi do kabin. Dziewczyna po krótkiej chwili zastanowienia odpuściła sobie zabawę w wyliczankę i zajrzała do tej, która znajdowała się po lewej stronie. Już pierwszy rzut oka przyprawił ją o lekkie mdłości. Cała muszla, a przy okazji spora część podłogi oraz kawałek ściany zbryzgane były wymiocinami. Anka spojrzała na to

Koncert się zakończył. Konferansjer rzucił jeszcze kolejnym suchym tekstem na pożegnanie, a gromada eleganckich panów i pań, wybawiona i z wymalowanym na twarzach zadowoleniem popłynęła w stronę głównego hallu. Tam, na kilku długich stołach, wyłożono wcześniej czerwonawe obrusy, a na nich soki, drinki i jakieś drobne zakąski. Z ustawionego gdzieś z boku głośnika sączyła się jakaś senna piosenka. Taki widok zastały Ania i Miśka, gdy - już gotowe - zeszły na dół. Gotowe, czyli pierw

- To idiotyzm, to idiotyzm, to idiotyzm! - powtarzała w myślach. Jak zawsze. Nadal, mimo upływu czasu wszystko to, co ją spotkało, wydawało jej się co najmniej niedorzeczne. - Czy naprawdę komuś przeszkadzało to, że lubię sobie czasem pośpiewać w domowym zaciszu? Nie potrzebuję się chwalić tym przed całym światem!  - kontynuowała, już na głos, budząc tym jedynie zniecierpliwienie towarzyszącej jej przyjaciółki. - Oj, przymknij się już. Pieprzysz głupoty. Masz talent, dziewczyno, takich rze

"Prawie szpieg" (krew nie woda, a geny święta rzecz) Nie wyróżniam się w tłumie. Dobrze zna mnie mało kto. Gadatliwą być nie umiem, zresztą na co mi to, skoro słuch mam doskonały, oczy nienajgorsze też i ten jeden gen wspaniały - - od rodziców prezent mały. Ja wiem to, czego inni nie wiedzą. Ja słyszę to, co inni powiedzą. A nikt, a nikt tego nie wie, że ja jestem prawie szpiegiem. Bo pani Jadzia to moja mama. Praktyk tych mnie nauczyła sama. A ojciec też nie jest kiepski, bo to agent Kowalewski. Choć są